ATKV-Redenaars.
Wanneer mense dié woorde hoor, dink hulle dadelik aan lang toesprake, gespierde handgebare, en daai een ou wat altyd klink of hy ’n politieke toespraak by ’n staatsbegrafnis hou. En natuurlik – jy moet jou hele toespraak uit jou kop ken.
Maar redenaars is nie net ’n plek om jou innerlike drama queen los te laat nie. Dis waar jy leer wie jy is, wat jy glo, en hoe om dit met trots en sonder om jou woorde te sluk voor die derde sin, te sê.
Ek het geleer my stem het krag. Nie net omdat ek nou met volume op vlak 11 praat nie – maar omdat mense soms regtig luister. (Behalwe ouma. Sy hoor niks sedert 2009 nie.)
Eers was ek paniekbevange. My eerste toespraak? Ek het gedink ek gaan flou val, my skoen verloor, of in my waterbottel verstik. Maar toe… ek het dit gemaak. Ek het dit regtig gemaak. Ek het gepraat, mense het hande geklap en ek het net daar besluit: Ek gaan nie net mense se aandag hou nie – ek gaan hul tannies laat huil. (Of lag. Of albei.)
Redenaars het my skills gegee: Ek kan nou ‘n onderwyser oortuig dat my hond wel my huiswerk geëet het. Ek kan ’n onderhoud baasraak. En ek kan in ‘n gesprek my opinie gee sonder om soos ’n Wikipedia-artikel te klink.
Die belangrikste ding wat redenaars my geleer het? Woorde het krag. Nie net die “Ek is honger”-soort krag nie – maar regte krag. Die soort wat mense laat dink, voel… of hul koffie uitspoeg van lag.
ATKV-Redenaars is nie net ’n kompetisie nie – dis ’n avontuur. Dis waar jy leer dat jou stem saak maak. En die beste deel? Jy hoef nie soos ’n nuusleser te klink nie. Jy kan net jý wees – snaaks, reguit, en vol selfvertroue.
Jou stem is waardevol. Jou stem is kragtig. Jou stem is genoeg. En as jy dit hard genoeg sê – dalk hoor jou ouers jou dan vir die eerste keer as jy sê: “Ek wil nie regte gaan swot nie – ek wil drama swot.”
Geskryf deur Mia Coetzee.